روزهای زیادی ست که "داستان" را به همراه دارم شاید همه جا،حتی در جاهایی که خیلی تنها بودم تنها داستان بودِ که مرا از تنهایی درآورده.داستان برای من فقط یک مجله نیست.یک همراه همیشگی ست.شاید می شد که بخش هایی از آن را به جهت هماهنگ نبودن با سلیقه و میلم کنار می گذاشتم و نمی خواندمش اما بخش های مورد نظر را با لذت می خواندم و کشف می کردم.مثل مزه کردن غذاهایی نو و البته در برخی موارد طعم آشنا، از خواندنشان لذت می بردم.از احترام به مخاطبی که از جانب صاحبان اندیشه ای که این مجله را در می آوردند لذت می بردم.احترامی که نه با عزیزان و دوستان و غیره خطاب کردن که با انتخاب بهترین ها برای مجله برایمان قائل بودند.
با این همه زیادی کمی های خاص خودش را داشت که اصلا من یک مورد آن هم یادم نمی اید.شاید اصلا کاستی وجود نداشته!
من از تحریه مجله همشهری داستان نه وجه نقدی دریافت کرده ام نه قول دریافت امتیازی ویژه فقط به زیبایی نوع کاری که انجام می دهند ایمان دارم و ترجیح می دهم از آن برای دیگرانی که شاید رهگذری باشند که از کنار وب نوشته های من عبور می کنند بنویسم.بنویسم که ارزش خواندن را دارند و بهتر است در بین گزینه هایشان برای خرید، همشهری داستان را هم قرار دهند.
این یه تبلیغ مستقیم است.آدم برای چیزهایی که دوست دارد تبلیغ هم کند اشباه نیست این طور هی به جامعه همشهری داستان خوان ها اضافه می شود و هی احتمال استمرار حیات آن بالا می رود.
عمر مجله سه چهار سالی ست و من از روز اول پا به پای آن بوده ام و قد کشیدنش را دیدم،شیطنت هایش،خنده و گریه هایش و رفتن و آمدن دوستان و اعضایش را.به حق که عمر پرباری داشته و کوله بارش برای مخاطب کم سنگین نیست.آنقدر که من و شمای خواننده را راضی کند هست.
پ ن:این مطلب را به جهت تشکر از تلاشی که سردبیر پیشین این مجله برای آن کشیده نوشتم و امیدوارم مجله بعد از مرشدزاده هم به خوبی به کارش ادامه دهد.
از نقد اجتماع و رفتار خودم و اطرافیان خسته شده ام.هرچه سعی کنی کمتر عصبانی شوی بیشتر عصبانی ات می کنند.هرچه مهربان تر برخورد می کنی بیشتر سوارت می شوند و هرچه ارام تری طغیان ترند.
کارهای خلاقانه ی مهران مدیری کم نیستند و البته نمی شود از مدیری کارگردان گفت و از قاسم خانی های فیلمنامه نویس و البته امیر مهدی ژوله نگفت.هنوز شاید خیلی ها فکر کنند تمام فیلم نامه و دیالوگ های این طنز های خلاق را مدیری می نویسد اما واقعیت چیز دیگری ست.مدیری پس از نمایاندن دو هزار چهره در تلوزیون های ما بالاخره از سیمای جمهوری اسلامی ایران خداحافظی کرد حداقل تا اینجای کار بعد از 4 سال دوری که این طور بوده اما از پا در نیامد.به موازات این ها مدیری گاه به گاه برای بازیگری در سینما حضور می یافت اما نه خیلی فعال و فقط در حد شش مورد.از نقش جدی و تلخ َش در پل چوبی نمی شود نام نبرد.و اما موضوع مورد بحث ما پس از این همه مقدمه چینی.
و اما مهران با مخاطبان سر شوخی را باز کرد.من قصد نوشتن درباره مدیری را نداشتم اما خودش شوخی را شروع کرد.وقتی بنر تبلیغات مجموعه شوخی کردم را دور میدان ولیعصر دیدم و البته دیدم که عرض اش به اندازه یک قطاع یک چهارمی از مبدان را اشغال کرده و از منتها علیه راست تا منتها علیه چپ را به صورت فشرده عکس بازیگرانی پر کرده که تقزیبا با هر کدام از انها می شود به تنهایی یک طنز ساخت کمی به فکر فرو رفتم.انقدر محو این تفکر بودم که هیچ چیز از فکر درنیاورم مگر سرکشی محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه مان به پشت صحنه ساخت شوخی کردم.بگذریم که وزیر خارجه را چه به امور داخله فرهنگی.البته ربط هایی دارند،آَشکار و نهان.
