شوخی "مهران مدیری" با مخاطب

شاید روزهایی که مهران مدیری تازه پا به عرصه ی طنز گذاشته بود را به آن خوبی که بخواهم درباره اش حرف بزنم به یاد نیاورم اما روزهای اوجش را به وضوح در خاطر دارم.روزگار نقطه چین بازی کردن و  پاورچین قدم برداشتن و البته شب های برره ای اش.خیلی طول نکشید که با یکی دو هزار چهره ی خوش دل همه را برد.

در طول این سال ها شاید خیلی ها در عرصه کار طنز موفقیت شان را مدیون مدیری باشند البته که این خاصیت کار رسانه ای ست جرا که خود مدیری هم از خیلی های دیگر الهام گرفته و بهره جسته و کلا کار رسانه ای کار گروهی ست.بگذریم از جدایی های تلخ برخی از گروه مدیری و پیوستن شیرین خیلی ها به گروه مدیری.از این قاطی شدن یکی دو سال اخیر مدیری با گروه صنعتی گلرنگ -گلرنگ رسانه- هم چشم می پوشیم.کلا آدم حاشیه پردازی نیستیم ما.

کارهای خلاقانه ی مهران مدیری کم نیستند و البته نمی شود از مدیری کارگردان گفت و از قاسم خانی های فیلمنامه نویس و البته امیر مهدی ژوله نگفت.هنوز شاید خیلی ها فکر کنند تمام فیلم نامه و دیالوگ های این طنز های خلاق را مدیری می نویسد اما واقعیت چیز دیگری ست.مدیری پس از نمایاندن دو هزار چهره در تلوزیون های ما بالاخره از سیمای جمهوری اسلامی ایران خداحافظی کرد حداقل تا اینجای کار بعد از 4 سال دوری که این طور بوده اما از پا در نیامد.به موازات این ها مدیری گاه به گاه برای بازیگری در سینما حضور می یافت اما نه خیلی فعال و فقط در حد شش مورد.از نقش جدی و تلخ َش در پل چوبی نمی شود نام نبرد.و اما موضوع مورد بحث ما پس از این همه مقدمه چینی.

مهران با نوشیدن قهوه تلخ در شبکه خانگی متولد شد.تولدی دوباره و البته پر مخاطب.بخشی از این استقبال به غیبت او و تشنه بودن مخاطبان ثابتش طی دو سه سال پیش از آن بر می گشت.با قرعه کشی و خواهش تمناهای مکرر سی دی قاچاق نخرید،نسخه های اصلی مجموعه فروش خوبی داشتند و الحق توفیق مجدد نسیب مهران شد.بعد هم نکرا قهوه تلخ و تلخی ناقص ماندنشان بر دل مردم.

ویلای من که آمد هیچ چیز عوض که نشد بدتر هم شد.به غیر از خلاقیت های کم و بیش اش چیزی نسیب بیننده نشد.البته این را با توجه به سلیقه و نظر خودم و سطح انتظارم از مدیری عرض می کنم.از این تک لوکیشنی بودنش یک جورهایی حرصم می گرفت.

در این میان مهران بازیگر فصل سوم قلب یخی و البته انتشار گنج مظفر که مربوط به سال 85 بود را هم در کارنامه ثبت کرد.

یک نسخه ی غیرمجاز از مجموعه ای که ساخته نشد،هم منتشر شد که بمب خنده نام گرفت.یک کار ابتر و البته دلنشین تا حدودی.دیگران می گویند در پس انتشارش سیاست و کیاست و عمدی نبوده ما هم می گوییم نبوده چون ما اهل حاشیه پردازی نیستیم پیش تر هم بدان اشاره نمودیم.

و اما مهران با مخاطبان سر شوخی را باز کرد.من قصد نوشتن درباره مدیری را نداشتم اما خودش شوخی را شروع کرد.وقتی بنر تبلیغات مجموعه شوخی کردم را دور میدان ولیعصر دیدم و البته دیدم که عرض اش به اندازه یک قطاع یک چهارمی از مبدان را اشغال کرده و از منتها علیه راست تا منتها علیه چپ را به صورت فشرده عکس بازیگرانی پر کرده که تقزیبا با هر کدام از انها می شود به تنهایی یک طنز ساخت کمی به فکر فرو رفتم.انقدر محو این تفکر بودم که هیچ چیز از فکر درنیاورم مگر سرکشی محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه مان به پشت صحنه ساخت شوخی کردم.بگذریم که وزیر خارجه را چه به امور داخله فرهنگی.البته ربط هایی دارند،آَشکار و نهان.

شوخی مهران با مخاطب از تیتراژ نمکین َش شروع می شود و می رسد به نقش مجری-راوی مدیری در مجموعه ی اپیزودیک َش.قسنت به قسمت و هر قسمت مزین به یک نام.مجموعه اول با نام خلاقیت پر از نکته های ریز و درشت و شیرین و تلخ بود که فقط  و فقط تحت همین عنوان و تنها توسط مدیری می شد که بازگو شود و البته در لفافه.من از کشف نکته و ظریف نگاری ها به واقع لذت بردم اما واقعا این نبود آنچه که از او بعد ویلای سست اش انتظار می رفت.تقصیر خود مدیری ست که سطح توفعمان را از خودش بالا برده و به کم خندیدن راضی نمی شویم.البته این خندیدن که می گویم با قهقه اشتباه گرفته نشود چرا که مدیری دارد به ان کمدی جدی مورد نظرش دست میابد و طنازانه نقد هایی را که باید مطرح می کند اما نمی دانم چرا به قدر قهوه ی تلخ اش و شب های برره اش به چشممان نمی آید.

به هر حال خدا کند که مدیری کا برای مخاطبانی که دوستش را دارند را به شوخی نگیرد حتی اگر با آنها سر شوخی را باز کرده است.