من به این حال خوش عادت دارم

مردمی هستیم که از شادی بی پایان لبریزیم و هر روز بیش تر از دیروز می خندیم و لذت می بریم.از این همه دل خوشی دلم درد می کند،از اینکه رفاه بی داد می کنند گریانم.گاه پیش خودم می گویم نکند ما اشتباه می کنیم و این همه که به ظن ما خوشی تلقی می شوند ناخوشی اند و ما در رنج و محنت و بی خبرانیم.اما نه مگر می شود که ادمی فرق میان خوب و بد نداند؟

خوشحالیم دیگر! و این را از رنگ رخسار و حال و امیال درون مان می توان فهمید.از این همه روابط حسنه حاکم بر اجتماع، از نبود فساد های مالی و اداری و بانکی و حکومتی و غیره،از لبخندهای مدام رهگذران،از شادی سرشار خانواده ها،از چهره بشاش پدرها و روزگار خوش مادرها و از ارزانی و وفور نعمت ها خوشحالیم.

خوشحالم که در خاک پاک ایران زاده شدم.در سرای امید.

کاش این روزهای خوش هیچ وقت سر نرسند، من به شادی مدام عادت کرده ام.به تحمل این حال خوش عادت کرده ام.