من آدم نیستم؟

در باب انسا/نیّت

با خودم فکر می کردم که آدم های زیادی را می شناسم که آدم نیستند،شاید از جمله خودم.

البته که این به نوع موجودیت ما بستگی ندارد و کاملا یه مقوله رفتاری و یا شاید فرا رفتاری باشد و تنها به عمیق ترین احساسات و افکار ما باز می گردد.هر چه هست سوال بزرگی ست.گاها فکر می کنم کارت ورود به بهشت و جهنم را با توجه به جواب همین سوال بین افراد پخش می کنند، اینکه چه کسانی آدم هستند.

خوب اینکه فردی دارای تمامی مشخصه های ظاهری انسانی باشد چندن دور از انتظار نیست مثلا همین ربات های انسان نما خیلی راحت می توانند جای ما را در چند سال اخیر بگیرند اگر که قصدمان فقط آدم بودن به شرط ظاهر باشد.پس درون این ظرف چیزی ست که، ظرف را گران بها کرده ست.

رفتارهای انسانی که فقط از یک انسان بر میاید، عملکرد های هیجانی و احساسی که بر هیچ منطق محاسباتی منطبق نیست و سر اخر احساسی که در رگ جاری ست حساسی که میرا نیست و ماناست.منظورم عشق است همین گزینه ای که این روزها زیادی به چشم می خورد و کم به چشم می آید.چیزی که حرفش زیاد است اما خودش نیست یا حداقل کم است.

از بحث اصلی دور نشوم.در باب انسانیت خویشتن نظر خواهی کرده بودم،مسلما برای این سوال جواب متعدد هست اما فقط دو نفر می توانند به آن جواب صحیحی بدهند.یکی آن که عالمِ کل است و دیگری خودم که شاهد همیشه حاضرم.باشد که در جواب این سوال شرمنده ی خودم و خداوندگار خودم نشوم/