این درد بی درمان

فقر فرهنگی و اقتصادی کمر مردم،دولت وعزت ملی را شکاند.

اینکه در جریان سبدکالا دولت مقصر است اصلا قابل انکار نیست اما مردم نیز بی تقصیر نیستند.این طور نباید یک طرفه به محکمه رفت و همه ی کاسه کوزه ها را سر دولت شکاند.از نقص در سامانه ی ارتباط پیامکی گرفته تا توزیع ناعادلانه و در نظر گرفتن خیلی ها که باید شامل دریافت سبدکالا می شدند اما نشدند، که بگذریم به نحوه توزیع سبدهای کالا می رسیم.

نحوه توزیع از طرف دولت تعیین شد و شاید می توانست به خیلی شکل های دیگر صورت پذیرد که البته در برخی از روش ها احتمال فراهم شدن فرصت برای سودجویان می رفت و بهترین و ایمن ترین نوع توزیع همان بدترین و سنتی ترین شکل آن به صورت کنونی بود.شکلی از توزیع که عرصه را بریا نمایان شدن فقر اقتصادی و فرهنگی هرچه بیشتر فراهم کرد و ما را هنوز هیچ نشده مضحکه ی سنای آمریکا کرد.

همه ی ما حتما تصویر مردمان در صف را دیده ایم.مردمانی که انگار از قحطی گریخته حالا قرار است یک روزه سیر شوند.بله این طور حرف زدن شایسه نیست اما باید همین طور حرف زد درباره ملتی که هنوز ساعت هشت صبح اولین روز توزیع سبدکالا نرسیده صف های طولانی شان یاده روهای چند ده متر دور و بر مراکز توزیع را پر کرده است.

البته لازم بذکر است این ملت همانی هستند که به محض گرانی مرغ انگار که مرغ نخورده اند و به فروشگاه حمله کردند و آن رسوایی که برای همه آشناست را به بار آورند اما خوب رسانه ها آن رسانه ها نیستند.رسانه هایی که هشت سال هرچه بر ملت گذشت انگار نه انگار.البته خوب رئیس جمهور هم آن رئیس جمهور نیست.آن رئیس جمهوری که هرچه مردم درد کشیدند خندید و اصلا این طور نیست و مدارکش هم موجود است:رئیس جمهور آمارهای دروغین.

این رئیس جمهور با همه خوب و بدش این قدر شهامت دارد و یا اینقدر مردم دار است که پشت دوربین شبکه ملی از ملت خود عذرخواهی می کند.این عذرخواهی هرچقدر هم ناکارا اما شیرین تر از دروغ های ان یکی ست.

اما حساب مردم که بالاخره دیر یا زود باید به آن رسیدگی کرد.مردم فقیر.مردمی که شاید از ترس تکرار تجربه های قبلی شان در اولین روز توزیع سبد کالا صف می بندند که نکند شاید مثل فلان موقع تمام شود و بگویند دیر آمدید به شما نرسید.مردمی که زیر بار فقر حاصل از تصمیمات و مدیریت غلط کمر خم کرده اند و البته به تعبیر بعضی نباید خم به ابرو بیاورند چون دارند جهاد فی سبیل ا... می کنند و اجر دارد این گرسنگی شان.

مردمی که فرهنگ غلط ناشی از تجربه های تلخ شان در وجودشان نهادینه شده و نمی توانند که درست رفتار کنند در جایی که درستی فراموش شده ترین اصل ممکن است.

به هر حال ما رسوای عالم شدیم و مقصر دولت،مردم،گذشته و یا هر چیز دیگری هم که باشد درست شدنی نیست انگارد.به درد بی درمانی ماند که شاید فقط زمان درمانش کند،آری فقط گذرزمان.