روابط

به عقیده ی بنده مفهومِ انسان در روابط شکل می گیرد،آدمیان در روابط در رفتارها در عمل ها و عکس العمل ها تعریف می شود.یک سلسله از اتفاقات در آغاز،ادامه و پایان روابط -البته من باز بر این عقیده ام که روابط فقط شروع می شوند و ادامه میابند و مدامی که رنگ می بازند فقط کم رنگ و کم رنگتر و گاه حتی بی رنگ می شوند ولی هیچ گاه تمام نمی شود- به صورت زنجیره وار احساسات و افکار ما را درگیر می کنند.

استاد جدید زبان خارجه ام را دوست دارم و فقط می دانم که حس خیلی خوبی نسبت به اش دارم،همین.از منش اش از رفتارش از خنده هایش از گفتارش و از هزار نوع عمل ها و عکس العمل هایش لذت می برم.از اینکه در کنارش در مقام شاگردش حضور یابم خرسندم.نمی دانم دلیل این نوع احساسات را و فقط می دانم که درگیر یک سری اتفاقات شده ام که مرا با خود به عمق کشف لذت های ناشناخته ای می برند که تنها با تجربه می تواند فهمیدشان.از دوستانی که سوء برداشت می کنند عذر می خواهم و می گویم لطفا درست و درست و درست تر فکر کنند و البته زیبا تر نتیجه بگیرند.اصلا خبری نیست و من فقط کسی را که در آن سوی رابطه ی استاد شادگردی ایستاده دوستم دارم.

تعبیر ما از دوست داشتن تعبیر وحشتناکی ست.ما حق داریم دوست بداریم و یا حتی نداریم چون احساسات داریم و من با توجه به همین، به خودم حق می دهم که فریاد بزنم که استادم را دوست دارم و از مصاحبت با او لذت می برم.