یادگیری زبان

یادگیری زبان جدید مانند گشودن دریچه ای رو به دنیایی تازه است،دنیایی پر از تازگی که تو را با تصاویر و نظرگاه هایی نو مواجه می کند.وقتی به یک موضوع یا یک چیز عادی نگاه می کنی و در ذهن خود دو یا چند معادل واژگانی از زبان های گوناگون با ترکیب ها و تلفظ هایی دور از هم میابی حس تازگی در تو سرشار می شود.

من هم مثل همه بدم نمی آید که بتوانم به زبان های دیگری تسلط یابم.پیش تر از همه انگلیسی که فراگیرتر است و شاید با پیش زمینه های تحصیلی سهل تر، و بعد شاید به سراغ فرانسوی بروم.علاقه ی دیرینه ای به فرهنگ و زبانشان دارم.از اسپانیایی هم بدم نمی آید به نظرم تفاوت چشم گیری با دیگر اروپایی ها دارند و اینکه دامنه ی گستردگی و جمعیت متکلمان آن هم کم نیستند.از اسپرانتو به خاطر اینکه جامعه ی خاصی آن را بلدند خوشم می آید.شاید قبل از این ها و بعد از فرانسوی به سراغ تسلط بر لهجه بریتانیایی انگلیسی بروم چون انگار تفاوت زیادی با لهجه ی آمریکایی اش دارد.دیگر بیشتر از این هایی که گفتم نیازی نمی بینم که بلد باشم.مگر آلمانی و یا ایتالیایی در صورت لزوم.

البته کسی از آینده خبر ندارد شاید روزی مجبور شوم پیش از همه ی این ها به سراغ زبان غریبی چون کره ای بروم و زجر یادگیری آن را به دوش بکشم و یا شاید عربی را از بحر کنم.

به هر حال زبان هایی غیر زبان مادری همیشه جذاب اند و البته تسلط بر آنها حتما امتیازهای ویژه ای را به همراه دارد.

    پی نوشت: مدت هاست که زبان کردی بدجور شیفته ام کرده البته نه فقط زبانشان که شیفته ی فرهنگ و اصالت شان شده ام.ما ایرانی ها با اینکه سه استان کرد زبان داریم و حتی بخش هایی از کشورمان هم به دلیل مجاورت با این استان ها یا مهاجرت بومی های این استان ها به بخش های دیگر کشور به این زبان تکلم می کنند اما کمتر این زبان و فرهنگ غنی را پاس داشته ایم و دریافته ایم.