تحصیل رایگان

- در دانشگاه‌های ایران سهم دانشگاه‌های پولی 85.4 درصد و سهم دانشگاه‌های رایگان تنها 14.6 درصد است.

- براساس قانون مصوب مجلس شورای اسلامی در سال 1387 دولت موظف به افزایش میزان دانشجویان در دانشگاه‌های مادر و مهم دولتی است که طبق ماده واحده این پیشنهاد، ظرفیت پذیرش دانشجو که از طریق آزمون سراسری در رشته‌های روزانه در دانشگاه‌های مادر و مهم دولتی پذیرش می‌شوند، در رشته‌های فنی، مهندسی، پزشکی و حقوق به تشخیص وزارت علوم و در سایر رشته‌های علوم انسانی که مورد تقاضای بالای داوطلبان است باید افزایش پیدا کند.

- از سوی دیگر اصل 30‌ قانون اساسی ایران می‌گوید: «دولت موظف است وسایل آموزش‌وپرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم کند و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خودکفایی کشور به‌صورت رایگان گسترش دهد.»*

خیلی دلم می خواهد که در نقد شرایط ننویسم اما مگر می شود دید و آرام نشست؟ حداقل که باید بازگو کرد.این طور که معلوم است کم کم می رود که چراغ تحصیل رایگان خاموش شود. از رشد بی رویه مدارس غیر دولتی خیلی خوب مشخص است که دور نیست آینده ای که دانش آموزان هم برای تصاحب صندلی های آموزش دولتی به رقابت بپردازند. مراد از ادعاهای دهن پر کن مسئولین در رابطه با رشد فضاهای آموزشی٬رشد همین فضاهای پولی و غیرانتفاعی ست.

یک سطر دروغ محض!

تا به حال به هدف نقد و یا بررسی یک فیلم دست به قلم نشده ام.این اولین تجربه ی انتشار دیدگاه ام نسبت به یک فیلم است.تا به حال شاید بارها در محافل خودی و غیر خودی در رابطه با فیلم و یا سبک سینمایی خاصی نظر داده ام و نقد و تمجید کرده ام اما این بار شرایط چنان محیا بود که حرف دل بر دیوار زنم.

بعد از ظهر یک روز کشدار تابستانی ناخواسته دعوت به تماشای فیلمی می شوی که قبلا درباره اش نشنیده ای اما اسمش تو را مایل به تماشایش می کند:یک سطر واقعیت

دلم می خواست در فیلم چیزهایی را ببینم که یادم برود این فیلم مستند است یا سینمایی.گذشته از تلاش فیلم نامه در انعکاس واقعیت هایی از جامعه ی حاضر٬چیزی که مرا بر آن داشت تا این مطلب را بنویسم هسته ی مرکزی روایت بود.جایی که بنای داستان بر پایه ای سست نهاده شده بود.

مدیر موسسه و نشریه ای فرهنگی که سال ها عقبه ی کار روزنامه نگاری و خبرنگاری دارد آیا بر مبنای یک تماس تلفنی از استکهلم! تمام زندگی اش را می فروشد و تصمیم چند ساله اش برای مهاجرت از کشور را قطعی می کند؟

براستی واقعیت این است که چنین فردی بی هیچ نشانه ای از فرد پشت تلفن به او اعتماد می کند و حتی یک پیگیری کوچک از سفارتخانه و یا یک مرجع رسمی انجام نمی دهد.همسر به اصطلاح حساس و پیگیرش درست زمانی به سفارت زنگ می زند که همه چیز تمام شده است؟

میزبانی که مرا دعوت به تماشای فیلم کرده بود وقتی شکایت من از ساده انگارانه و غلط بودن نوع داستان فیلم دید فقط به یک جمله اکتفا کرد:

-این فقط یه فیلمه.

من :(

پی نوشت:خیلی از خودم خوشم می آید که همه ما را فلان فرض کرده اند.یکی فیلم آبکی می نویسد٬یکی فیلم آبکی می سازد٬یکی کتاب آبکی می نگارد٬یکی هم در این شهر شلوغ دلیل آبکی برای همه ی سختی هایی که با گوشت و پوست احساس می کنیم می آورد و جواب همه به این طرح دردهای من٬ جمله ایست کوتاه:

اینجا ایرانه.

نمی دانم این جا ایران است یا جهنم.