سکوت؛ معنا
معنای نهان در پس سکوت
سکوت دریچه ی جهان درونی ست، کلید دستیابی به دریافت های جهانِ درون. حتما برای همه مان پیش آمده که پاسخ سوالی را نه در بیرون و جهان اطراف که در درون مان جستجو کرده ایم. اینکه ما چقدر خودمان را بلدیم رابطه ی مستقیمی با میزان و کیفیت سکوت هایمان دارد.
آنهایی که خود را بلدند و از تنهایی خود بیم ندارند قطعا که سکوت را به خوبی تجربه کرده اند و آنهایی که از خلوت و تنهایی گریزانند به احتمال زیاد درونشان پر از مسیرهای ناشناخته و گره های نگشوده ست.
چرا باید از خود دوری کنیم و به هیاهو و جمعیت پناه ببریم؟ گرابا خودمان و با سکوت بیگانه باشیم؟ چرا باید سالها از زندگی مان بگذرد و از خودمان چیزی ندانیم و یا به شناختی بشدت سطحی از خودمان بسنده کنیم؟
سکوت های عمیق و هر چند کوتاه پس از تلخی های ناگوار را به یاد بیاد بیاورید، درست همان لحظه هایی که جهان در درون تان متمرکز می شود و هیچ واژه و تفسیری برای بیان ش وجود ندارد. آن لحظه ی کوتاه پس از خبرهای باورنکردنی، آنجا که طوفانی از بنیادی ترین سوال های بشری را در خود حس می کنید و در عین حال هیچ، یک هیچ بزرگ سراسر وجودمان را احاطه می کند. آنجا درست نقطه سکوت مطلق بشری ست.
تاریخ با گفته هایش به ما رسیده اما میراث اجدادمان از پس سکوت هایشان به ما رسیده است، معانی و محتوایی که از خلوت هایشان بجا مانده بیشتر از معانی و دریافت هایی یت که از غوغا و همهمه ی تاریخ به ما منتقل شده اند.
امروز همچون بسیاری از دردهای دنیای مدرن ما سکوت را هم از دست داده ایم. مدام در احاطه ی افراد و رسانه ها هستیم و خلوت ترین لحظه های زندمان را هم در شبکه ای اجتماعی مجازی بسر می بریم. من در رسای سکوت تنها چند دقیقه سکوت را جایز می دانم و بس.
